Coach Miranda (schuilnaam) houdt zich vaak klein. Omdat haar ouders hier ook last van hadden, vermoedt ze dat dit thema uit de familielijn komt. Ze wil graag een innerlijke treinreis met Rejoyce Xpress maken naar de voorouder bij wie de overtuiging is ontstaan: “Ik ben kleiner dan de ander”.

Onderweg ontspant Miranda zich zoveel mogelijk. Na een poosje komt haar trein aan bij een houten stationsgebouw van rond 1850. Op een bankje ziet ze een verlegen jongetje van 6/7 jaar zitten. Hij is klein voor zijn leeftijd en valt nauwelijks op. Hij blijkt Miranda’s voorvader te zijn. Miranda deelt met hem haar verhaal.

Het jongetje voelt zich geborgen bij haar. Hij vertelt uit een groot en arm gezin te komen waarin veel geweld voorkwam. Om te overleven heeft hij zich klein gemaakt. Miranda antwoordt dat het ook niet meevalt wat hem is aangedaan. Maar dat ze hier is om samen met hem ervan los te komen. Dan nemen ze voor nu afscheid.

Onderweg naar haar thuisstation wordt het Miranda helder. Ze weet nu waar haar overtuiging is ontstaan en waarom veel familieleden zich ook klein houden. Ze beseft dat zij nu een andere keuze mag maken en krijgt daardoor meer geloof en vertrouwen in zichzelf.

Tijdens de aansluitende Vergevingsreis geeft ze het jongetje mee dat hij altijd een keuze heeft, hoe klein hij ook is. Samen sturen ze, hand in hand, de overtuiging naar het licht. Ook namens alle andere voorouders die zich klein hebben gevoeld.

Op de terugreis belooft Miranda zich bewuster te worden van haar houding door rechterop te gaan staan en dieper te ademen. Ze transformeert haar oude overtuiging in een nieuwe: “Ik ben net zo groot als de ander.”

Als beloning voor deze reis gunt Miranda zich een lekker broodje zalm. Ze voelt zich licht, bevrijd en vol zelfvertrouwen. Een week later meldt ze dat ze zich niet meer klein maakt. Ze volgt nu een ademcursus en wil meer overtuigingen onderzoeken met Rejoyce Xpress.